عشره ی بی نقطه

شعری انتخاب شده از شاعر بزرگ لکستان جناب ترکه میر آزادبخت

این شعر معروف است به (عشره)

استاد ترکه میر این شعر را بدون نقطه سروده و در آن با چیره دستی تمام شعری منسجم با درون مایه ای از ادبیات قوی سروده است

سالروز وفاتش را 1194کوچی خورشیدی ذکر کرده اند و این در شعر شاعری بنام تقی موموند ذکر شده است

ایساوی تاریخ الف گذشته/سنه و دویست و سی و شش گشته

اسم عامش لحم لوئیل برشته/شهرش و سوم صفر نوشته

پایه بی شرطیش ژه نو بنیاد کرد/ترکه میر ژه ی دهر دنیا فنا کرد

و اما عشره ی بی نقطه:

سرو ساوه وه،سرو ساوه وه/دو گل هاوه صدر سرو ساوه وه

سروی سهی است که دو گل بر بالای سینه دارد

سرو آسا سودای هاوه هاواوه/سودام واو دو گل عرعر ماواوه

بسان سرو، بلند پرواز است و من بدان غنچه های عرعر آسا چشم دوخته ام

سرم سرسام کرد کلاس سر رم/ماده مد وره گرد گل وه دم

آن آهوی پیشاهنگ مرا وسوسه نمود آهویی کوچک که که بر لبهایش گرد گل نشسته است

سحر گاه ماما واو اساسه وه/واو دو مردمک مدور ماسه وه

سحرگاه با چه هیبتی می آمد آن هنگام که چشمان مخصوصش ظاهر می شد

لوام الحاح کرد واو کول درده وه/لالام و لالکه آه سرده وه

با همه ی درد و زخم از در الحاح در آمدم با آه سردی به التماس و لابه افتادم

سمع دا وه صدام رحم آورده وه /سئوالم وه لعل لولو کرده وه

ازسر ترحم به صدایم گوش کردوجواب پرسشم را از میان لبهای یاقوتی و دو رشته لولو دندانهایش پاسخ گفت

اوسا واو کلام گوهر واره وه/مرهم دا واو درد درده داره وه

آنگاه با واژه های گو هر گونش بر درد هایم مرحم نهاد

مهرماه سوما مهر آلاوه /سوما مهر و ماه هردو آلاوه

مانند خورشید و ماه روشنایی از سیمایش می درخشید و روشنایی سیمایش از خورشید وماه هم روشنتر

دل وه وسواسه دلارامه وه/گاگا مه مردم گاگا مامه وه

دلم در هوای دلارام بود گاه حالت مرگ دست می داد و گاه به حیات باز می گشتم

ارواح روحالاروحم رماوه/گراگر دوده دردم دماوه

روح از قفس تن گریخته بود گرگر آتش از درونم شعله می کشید