عکس

 منبع :سیـــــــــــــمره

هوشنگ آزادبخت

ما ایرانی ها، خصوصن لرستانی جماعت، عادتهای ناپسندی که داریم، کم نیستند. اینکه به فراخور،برای آنچه در اختیار داریم، قرب و منزلت قائل نیستیم. هیچ وقت نبوده ارزش داشته های خود را تا وجود دارند، بدانیم و تا در مشت هستند نه تنها اهمیت خاص خود را از دست می دهند، بلکه توقع نابجای مان سر بر آسمان می ساید و انتظار داریم، همه جوره در خدمت رسانی و تأمین نیازهای پر طمطراق ما بی کم و کاست به کار گرفته شوند. تا در تنگنا و عسرت قرار نگیریم، بر میزان حرمت و احترام بدانان افزوده نمی شود و به موازات آن ، قدر احسان و عافیت را نمی دانیم، مگر زمانی از کف بروند و یا به مصیبتی گرفتار گردیم.آن جاست که زانوی غم بغل می گیریم و آه و واویلا سر می دهیم و زمین...